کمک اساسی روسیه به ایران / همکاری ها وارد فاز جدی شد
در قلب مسکو و در بحبوحه تحریم‌های فزاینده غرب، ایران و روسیه در حال پی‌ریزی یک “ائتلاف راهبردی انرژی” هستند که فراتر از توسعه میادین نفتی، به یک تبادل دوطرفه فناوری گسترش یافته است.
معاون وزیر نفت ایران، در حاشیه هفته انرژی روسیه، اعلام کرد که فشار تحریم‌ها، دو غول انرژی جهان را به همکاری بی‌سابقه‌ای واداشته که در آن، ایران نه تنها از تکنولوژی روسیه بهره‌مند می‌شود، بلکه دانش فنی خود را نیز به این کشور صادر خواهد کرد.
در جریان هشتمین مجمع بین‌المللی هفته انرژی روسیه، امید شاکری، معاون وزیر نفت در امور مهندسی، پژوهش و فناوری، از فصل جدیدی در همکاری‌های تهران-مسکو پرده برداشت که بر سه ستون اصلی استوار است: توسعه میادین، تبادل فناوری و اتحاد استراتژیک علیه تحریم‌ها.
۱. تسریع پروژه‌های مشترک و تعریف قراردادهای جدید
شاکری با اشاره به دیدارهای دوجانبه با همتایان روس خود، تأکید کرد که قراردادهای موجود برای توسعه میادین نفتی ایران “به‌خوبی در حال انجام است”. با این حال، دو طرف برای حل چالش‌های اجرایی برخی قراردادها و همچنین تعریف پروژه‌های جدید برای افزایش تولید نفت و گاز ایران، در حال مذاکره هستند. این نشان می‌دهد که همکاری‌های انرژی از سطح تفاهم‌نامه عبور کرده و وارد فاز عملیاتی و توسعه‌ای شده است.
۲. پارادایم جدید: ایران به عنوان صادرکننده فناوری نفتی
مهم‌ترین بخش اظهارات معاون وزیر نفت، تأکید بر “تبادل دوطرفه فناوری” بود. وی تصریح کرد: «متخصصان و شرکت‌های ایرانی در بسیاری از حوزه‌ها توانمندی‌هایی دارند که قابل انتقال به طرف روسی است.»
این رویکرد جدید، ایران را از جایگاه یک واردکننده صرف فناوری، به یک شریک فنی برای روسیه ارتقا می‌دهد. ایران می‌تواند تجربیات ارزشمند خود در حوزه ساخت داخل، مهندسی معکوس و مدیریت پروژه‌ها تحت تحریم را به روسیه منتقل کند و در مقابل، از فناوری‌های پیشرفته بالادستی روسیه که پیش از این در انحصار شرکت‌های غربی بود، بهره‌مند شود.
۳. “اتحاد ضروری” در برابر فشار غرب
معاون وزیر نفت به صراحت اعلام کرد که کاتالیزور اصلی این همکاری عمیق، تحریم‌های غرب علیه هر دو کشور بوده است. وی گفت: «تحریم‌های کشورهای غربی علیه ایران و روسیه موجب نزدیکی بیشتر دو کشور شده است.» این همکاری، که با اراده مقامات عالی دو کشور پشتیبانی می‌شود، یک انتخاب دیپلماتیک صرف نیست، بلکه یک ضرورت استراتژیک برای بقا و رشد در یک محیط بین‌المللی خصمانه است. هدف نهایی، ایجاد یک اکوسیستم انرژی مستقل است که بتواند در برابر فشارهای خارجی مقاومت کرده و رشد اقتصادی هر دو کشور را تضمین کند.
